به گزارش نورنا به نقل از پایگاه اطلاع‌رسانی اسراء در این جلسه، آیت‌الله العظمی جوادی آملی به شرح حکمت ۱۴۷ نهج‌البلاغه پرداختند.
ایشان با اشاره به فرمایش مولا امیرالمومنین علی علیه السلام که می‌فرماید: «یَا کُمَیْلَ بْنَ زِیَادٍ إِنَّ هَذِهِ الْقُلُوبَ أَوْعِیَهٌ فَخَیْرُهَا أَوْعَاهَا…»، بیان داشتند: این دل‌ها، ظروف الهی هستند و بهترین مظروف برای این دل‌ها، علوم الهی است.
ایشان با تأکید بر اینکه بهترین ظرف آن است که وسیع‌تر باشد، افزودند: ظرف‌های دنیایی محدودیت دارند، یعنی وقتی پر می‌شوند، دیگر جا برای مظروف جدید باقی نمی‌ماند. اما علم این‌گونه نیست؛ وقتی علم وارد قلب شود، نه‌تنها جا را تنگ نمی‌کند، بلکه قلب را وسیع‌تر کرده و امکان پذیرش علوم بیشتری فراهم می‌سازد. این خاصیت ویژه علم است که آن را از سایر مظروف‌ها متمایز می‌کند.
معظم له بیان داشتند: استثنا در اینجا این نیست که وقتی علم وارد دل میشود، ظرفیت ظرف کاهش می‌یابد؛ بلکه علم، به‌عنوان مظروفی است که دل را توسعه داده و ظرفیت آن را بیشتر می‌کند.
ایشان تصریح کردند: بهترین دل، دلی است که ظرفیتش به‌واسطه خود افزایش یابد. با علم حقیقی می‌توان به دل ظرفیت داد؛ اگر انسان در مسیر علم قرار گیرد، علم موجب میشود دل او وسعت یابد و از تنگ‌نظری و خودخواهی دور شود. این همان شرح صدری است که پیامبران و اولیای الهی از آن بهره‌مند هستند.
آیت‌الله العظمی جوادی آملی در ادامه، با اشاره به اینکه علم حقیقی به انسان شرح صدر می‌دهد، افزودند: اگر در حوزه یا دانشگاه، خدای‌ناکرده کسانی تربیت شوند که جای دیگران را تنگ کنند یا از رشد دیگران رنج ببرند، نشان‌دهنده این است که از حقیقت علم بهره‌ای نبرده‌اند؛ چراکه علم حقیقی به انسان شرح صدر و ظرفیت می‌دهد و از او به «طهارت» یاد میشود.
- منبع خبر : بنیاد اسراء
